Ninniler-Sayıklamalar

Bazen yürürken yerdeki boş bir şişeye ayağımla vurup çıkardığı o kristal sesi çocukça bir sevincle dinlerim. Çok da severim o sesi. Hele birde karanlıksa, kimsecikler yoksa o sırada, yolda yokuş aşşağı ise, sonsuzlukta yankılanır sesi, o zaman daha çok severim...

İşte şimdi kendimi adeta kendi ağırlığınca yuvarlanan boş bir şişe gibi hissediyorum. Kafamın içindeki sayıklamalar şişenin melodisinden farksız. Sonsuz boşlukta düzensiz, cılız.

Yalnız kaldığım zamanlarda susmak daha kolay... Günlük hayatta etimin dışındaki kuru gürültümü bilmem, azdırıyor içimde sustuklarımı. Dudaklarımın arkasından hep onları fısıldarken, dudaklarımın ucunda saçma sapan gündelik sohbetler. Ama kendi müstakil sessizliğimde, kendi sesimi bile duymayaca aç, uzaklarda bir yerde yuvarlanan bir şişenin çıkardığı ses gibi sonsuz boşlukta düzensiz, cılız.

Her gece bu ninnilerle uyutuyorum kendimi, her sabah bu sayıklamalarla uyanıyorum. Sana söylemediğim ve asla buraya yazmayacaklarım gibi... Mühürün, şişenin ağzındaki son dudak izleri gibi.